مؤمن نه بدى مى كند و نه معذرت مى خواهد و منافق هر روز بدى مى كند و معذرت مى خواهد.

مؤمن از اندك خدا خشنود مى شود و بسيارش او را ناراحت نمى كند و منافق از اندك خدا ناخشنود مى شود و بسيارش هم او را خشنود نمى سازد.

مؤمن زود خشنود و دير ناراحت مى شود و منافق زود ناراحت و دير خشنود مى گردد.

اگر با اين شمشيرم بر بينى مؤمن بزنم كه مرا دشمن بدارد با من دشمنى نمى كند و اگر همه دنيا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هيچگاه دوستم نخواهد داشت.

مؤمن در گرفتارى صبور است، و منافق در گرفتارى بى تاب.

سكوت مؤمن تفكر و سكوت منافق غفلت است.

نگاه مؤمن عبرت آميز و نگاه منافق سرگرمى است.

پرهيزكارى مؤمن در رفتارش آشكار مى شود.

مؤمن شرمناك توانگر يقين دان پرهيزگار است

مؤمن بازگشت كننده به خدا، آمرزش خواه و توبه كننده است

ثروت فراوان، دشمن مؤمنان و پيشواى منافقان است.

بر زبان مؤمن نورى (الهى) است و درخشان و برزبان منافق شيطانى است كه سخن مى گويد.

سپاسگزارى مؤمن در كردارش آشكار مى شود، [امّا سپاسگزارى منافق از زبانش فراتر نمى رود].

در عمل مؤمن يقين ديده مى شود و در عمل منافق شك.

مؤمن هرگاه سخن گويد ياد (خدا) مى كند و منافق هرگاه سخن گويد بيهوده گويى مى كند.

مؤمن هنگام بى نيازى شكر مى گزارد و منافق هرگاه بى نياز شود طغيان مى كند.